Thuis

Hey,

Ik schrijf dit berichtje van mijn computer in Gent. Ik ben al een tweetal dagen thuis en ik ben al hervallen in mijn eeuwenoude patroon van luilak. Mijn ouders hadden enkele dingen voor mij opgenomen vanop televisie en daar wou ik natuurlijk al direct mee beginnen. Maar vanaf vandaag ligt alle concentratie bij mijn eindwerk. Ik heb vandaag mijn boek over gay toerisme in de bus gekregen en ben net terug van de mediatheek met twee eindwerken en een artikel dus nu moet ik er wel invliegen. Het eindwerk dat ik oorspronkelijk wou gebruiken, hadden ze wel niet. Het stond zelfs niet in de computer.

Vorige week woensdag was er dus een afscheidsdrink op mijn werk. Een drink voor Maria en ik. Maria had Spaans eten gemaakt en ik lustte het. Dat is al een hele prestatie! Ik had Belgische chocolade meegebracht voor iedereen en een doos Guylian voor de bazin. Om 10 voor 6 hebben we het glas geheven en werd er afscheid genomen. Ik heb veel geschenkjes gekregen en een toffe kaart met een foto van heel het team en het hondje TOTO staat er ook op!! Ik weet niet of ik eigenlijk al verteld heb over TOTO. Het is het hondje van David en omdat het nog maar een puppy is, mag hij niet alleen thuis blijven en daarom komt hij mee naar i-contravel. Ik moet zeggen dat toen ik naar huis liep na de drink, ik toch een krop in de keel kreeg.

Een dag later volgde het afscheid van Olga waar ik zo nauw mee samengewerkt heb. Ik liep met haar mee naar haar auto en ze gaf me een knuffel en zei dat ik haar moest schrijven. Ik heb dan ook haar adres gekregen, ze woont in Potsdam.

Op de effectieve laatste dag ging alles zijn normale gangetje, weer de hele dag lopen stressen omdat er weer iets niet snel genoeg ging voor Rusland ivm visa's. Ik heb toen ook een mail gestuurd aan Olga met uitleg over alles wat ik die vrijdag nog gedaan heb. Het was een hele boterham maar ik hoop dat ze nu goed verder kan werken op wat ik gemaakt had.

Zaterdag was dan onze laatste dag, ik had alles in mijn valies gepropt en in de hitte van de zon, baanden we ons een weg naar Tempelhof met onze valiezen. Metro in, metro uit. Ik zweette mij echt een ongeluk. De vlucht ging snel en voor ik het wist was ik terug thuis.

Terug thuis wist ik vaak niet goed meer waar dingen stonden. Het fornuis bij ons thuis is ook anders dan bij de familie Washke en ik probeerde knoppen in te drukken die helemaal niet indrukbaar zijn, uit gewoonte. En nu zit ik alweer op kot in Gent, te stressen over schoolwerk. Aaaah, het is alsof ik nooit ben weg geweest.

Fem